Mijn moeder is diep verdrietig. Ze is in twee jaar tijd haar zusje, mijn vader, veel vrienden en laatst nog mijn neefje verloren. Het overlijden van mijn neefje is voor haar de druppel die de emmer doet overlopen. Ze rouwt en denkt terug aan alles wat er was en wat er niet was.
Rationeel snapt ze heel goed dat het is zoals het is. Dat er heel veel goede dingen zijn in haar leven. Sterker nog, ze is een tevreden en gelukkig mens.
Toch is ze ook boos en verdrietig om wat er niet was, er niet meer is en wat niet is gelukt. We hebben daar gesprekken over die gepaard gaan met veel tranen. Het lijkt wel of het kraantje niet meer dicht kan. Ze verexcuseert zich een paar keer maar dan zeg ik: “mam, dit mag er ook zijn! Je mag ook je verdriet hebben, je boosheid en je frustraties.”
Ze zegt: “gek eigenlijk dat we het hier nooit over hebben. Alsof je een ander er niet mee wil en mag belasten.”
Ik geef aan dat ze me er helemaal niet mee belast. Sterker nog: de gesprekken verrijken me. Mijn moeder is altijd zo stoer en sterk. Ze is altijd bezig met anderen helpen. Nu heeft ze zelf hulp nodig. Een luisterend oor en paar armen om zich heen. Deze kwetsbaarheid van mijn moeder geeft mij de gelegenheid om zorgzaamheid en liefde terug te geven. Ik krijg door de diepgang in de gesprekken ook een completer beeld van mijn moeder, van mijn vader, van anderen, van hun levens en van hun relatie.
Een completer beeld. Niet alleen van de euforische momenten die we zo graag met elkaar delen. Hoeveel delen we eigenlijk met elkaar over ons verdriet, onze boosheid en onze frustraties? Stilstaan hierbij en dit met elkaar kunnen en durven delen maakt ons completere mensen. Voor onszelf en voor elkaar. Vooral NIET om erin te blijven hangen maar vooral om ervan te leren en weer verder te kunnen.
www.talentboosters.nl